Lars Kosters is:

wielrennen

“Opgeven is geen optie” is het motto van Alpe d’HuZes, een actie waarbij wielrenners geld inzamelen voor KWF Kankerbestrijding door op één dag zes keer de Alpe d’Huez te beklimmen.

Het is ook het motto van Lars Kosters. Hij gaat op 3 juni deelnemen aan dit evenement en daarom gaat Tremele bij hem op bezoek om hem te spreken over zijn hobby en de actie.

GEHAALD!

scroll naar beneden voor een verslag van Lars
Even voorstellen
Lars Kosters is 21 jaar. Hij is geboren in Heerewaarden, maar woont sinds 1999 in Dreumel op Kanteel 1. Na het behalen van zijn VMBO-diploma volgde hij een toerismeopleiding, waarvoor hij o.a. stage heeft gelopen in Amerika. Op het moment werkt Lars, maar in september start hij met een nieuwe opleiding. Zijn eerste keuze daarvoor is fysiotherapie, maar mocht hij daarvoor worden uitgeloot is sport- en gezondheidsmanagement het alternatief.

 

Wielrennen
Uit zijn studiekeuze blijkt zijn grote interesse en passie: sporten. Hij speelt tennis, houdt van hardlopen en heeft vroeger gevoetbald, maar zijn grootste hobby is wielrennen.

 
 

Lars vertelt: “Ik ben daarmee begonnen toen ik een jaar of veertien was. Mijn vader was een fanatiek wielrenner en nam me een keer mee, zodat ik kon kijken of het ook wat voor mij was. We maakten samen een rit en ik was verkocht.”

Lars is een jongen met enorm veel energie. Hij sport veel. Wielrennen doet hij zeker twee, maar soms wel vijf keer per week. ’s Avonds meestal een rit van zo’n zestig kilometer, maar op zondag maakt hij tochten van wel honderd tot honderdtwintig kilometer.

 

“Ik vind het heerlijk. Ik fiets graag over de dijken of door de bossen en geniet dan ook echt van de natuur om me heen. Het geeft me rust, het is een gevoel van vrijheid.

Ook wil ik steeds mijn grenzen verleggen, ik wil steeds meer en steeds verder kunnen. Zo moet ik van mezelf bijvoorbeeld altijd gemiddeld 31 kilometer per uur fietsen, anders ben ik niet tevreden. Soms zit ik daar net onder en dan doe ik er het laatste stuk nog een extra schepje bovenop om bij thuiskomst toch dat gemiddelde gehaald te hebben. Ik kan mezelf goed pijn doen en val thuis soms uitgeput van mijn fiets op het gras neer. Maar ik weet ook dat het meteen daarna heel lekker voelt, het geeft me veel energie.”
 
Zijn vader
 Zoals gezegd is de liefde voor het wielrennen op Lars overgedragen door zijn vader, Ad Kosters. In 1997 werd Ad getroffen door kanker. De jaren daarna werden getekend door de ziekte. Er waren periodes van hoop, maar vooral van pijn en verdriet. Op 30 september 2004 is Ad overleden. Lars was toen vijftien jaar.

Hoewel het natuurlijk een zware tijd was, heeft Lars geprobeerd er zo positief mogelijk mee om te gaan. “Vlak na de dood van mijn vader werd ik zestien en kreeg ik een scooter. Ik moest examen doen op school. Allemaal zaken die mijn vader niet meer mee mocht maken. Toch zag ik daarin ook een stimulans om alles zo goed mogelijk te doen. Ik haalde goede cijfers op school; ik wilde dat mijn vader trots op me was.”
 

Hoewel Lars zegt erg nuchter te zijn, heeft hij wel het gevoel dat zijn vader hem helpt en bij hem is.

Als hij tijdens het wielrennen een zwaar moment heeft, kijkt hij soms even naar boven als een symbool om steun bij hem te zoeken.

Lars: “Mijn vader was een goede wielrenner. Hij was een grote fan van de Tour de France en volgde die altijd intensief. In die ronde wordt de Alpe d’Huez regelmatig beklommen en mijn vader zei altijd dat hij dat ook graag een keer wilde doen.

Dat was echt een droom van hem. Helaas heeft hij door zijn ziekte die droom nooit meer kunnen verwezenlijken.”

 

 

Alpe d’HuZes
Op 3 juni gaat Lars proberen de droom van zijn vader, die inmiddels ook zijn eigen droom is, alsnog uit te laten komen. Via zijn buurman kwam hij in aanraking met de actie Alpe d’HuZes, die verbonden is aan KWF Kankerbestrijding. Deze actie wordt sinds 2006 jaarlijks georganiseerd.

Wielrenners proberen individueel of met een team zoveel mogelijk geld in te zamelen door op één dag de legendarische berg Alpe d’Huez maar liefst zes keer te beklimmen. Lars heeft zich aangesloten bij het team “COIN”, dat uit acht mannen bestaat.

Lars zegt: “Voor mij komt hierin alles samen, het is net alsof het zo moest zijn. Ten eerste wielren ik graag en hou ik van uitdagingen; ten tweede wilde mijn vader altijd nog eens graag deze berg beklimmen; en als laatste zamel ik geld in voor het goede doel. Het spreekt me erg aan dat 100% van het ingezamelde geld ten goede komt aan de kankerbestrijding, want deze actie hanteert een “antistrijkstokbeleid” en ook dat vind ik zeer belangrijk. Ik zie en doe dit allemaal echt als een eerbetoon aan mijn vader.”
 

De voorbereiding
Lars heeft nog nooit een hoge berg beklommen, dus is het moeilijk in te schatten hoe het zal gaan. Hij traint veel extra als voorbereiding. Zo brengt hij vele uren door op zijn spinningfiets, waarmee hij door het instellen van een zwaar verzet een klim kan nabootsen. Ook maakt hij extra trainingstochten en heeft hij een speciaal bergverzet op zijn renfiets laten zetten.

 
 

“We vertrekken met ons team al op 29 mei met de auto naar Zuid-Frankrijk en hebben daar een huisje gehuurd, zodat we alvast een beetje kunnen wennen. De beklimming is dus op 3 juni en op 6 juni komen we weer naar Nederland.”
 

De beklimming
Lars: “De klim naar de top van de Alpe d’Huez is twaalf kilometer lang en telt eenentwintig haarspeldbochten. Er zijn die dag 2500 deelnemers aan Alpe d’HuZes, dus zal het een drukte van belang zijn. Je mag starten vanaf ’s ochtends vroeg rond een uur of vijf. Mijn uitdaging is om die dag zes keer de berg te beklimmen. Ik verwacht er per keer zo’n uur ŕ anderhalf uur over te doen. Het zal zwaar worden, maar ik denk dat het vele publiek mee zal werken, die zullen me naar boven schreeuwen en me veel steun geven.”

Marco Pantani heeft de snelste beklimming van de Alpe d’Huez op zijn naam staan. In 1997 had hij 37.35 minuten nodig om boven te komen.
 

De sponsoring
Het doel van de actie is natuurlijk om zoveel mogelijk geld op te halen voor KWF Kankerbestrijding. Om bekendheid te krijgen heeft Lars flyers uitgedeeld aan zijn familie, vrienden en collega’s.

 

Verder heeft hij veel mailtjes rondgestuurd aan al zijn bekenden. Ook “De Waalkanter” besteedde aandacht aan de actie van Lars en de Heerewaardense voetbalclub organiseert op 15 mei een bingo waarvan de opbrengst geheel ten goede komt aan de actie.

Lars vertelt: “Ik krijg heel veel leuke reacties. Mijn familie en vrienden staan volledig achter me en steunen me overal in. Iedereen vindt het superleuk wat ik ga doen.

Als deze uitdaging is volbracht, ga ik gewoon door met mijn leven en met wielrennen. Ik zal mijn grenzen blijven verleggen. Ik ben gelukkig, ik heb alles wat ik wil.”

 
Mocht u meer over de Alpe d’HuZes willen weten of wilt u Lars steunen in de vorm van een donatie (ieder bedrag is welkom), neem dan eens een kijkje op de volgende site:
 

 

Lars, wij willen je hartelijk bedanken voor je medewerking aan onze rubriek en wij wensen je, ook namens alle bezoekers van www.tremele.nl heel veel succes op 3 juni!

Wij hopen dat je de droom van jou en je vader zult verwezenlijken. Ga ervoor; je vader zal trots op je zijn!

 

Tremele © mei 2010
“Opgeven is geen optie”. Op 3 juni jl. heeft Lars Kosters zijn eigen motto en het motto van de actie “Alpe d’Huzes” meer dan waar gemaakt. Hij beklom die dag maar liefst zes keer de Alpe d’Huez! Zijn droom is uitgekomen.
 
Lars, van harte gefeliciteerd met deze fantastische prestatie. Ook Tremele is ontzettend trots op je!
 
Leest u hieronder zijn eigen verslag:
 
3 Juni 2010, 18:29 uur: en dan heb je er zes gedaan. De eerste drie best soepel, niet licht, maar gestaag stijgend.

Bij de vierde werd het enorm zwaar. Weer dat pittige begin, van bocht eenentwintig naar zestien stukken van tien tot twaalf procent. En dan nog die stroperige laatste drie bochten. Een kloteberg.

Na de vierde klim had ik een iets langer herstel, mijn maag al driehonderd keer over de kop gegaan, benen die niet meer willen maar mijn hoofd dat zegt kom op jongen nog twee beklimmingen en dan ben je er!!

Op naar de vijfde klim en je weet dat het zwaar zal worden want je moet altijd nog een keer omhoog. We zijn er bijna, nog maar één klim hierna…
 
Korte stop, tijdschema is strak, voor 18.00 uur moeten we aan de klim begonnen zijn. Krijg een zak chips in mijn handen gedrukt, heerlijk, zout, zout, zout.

16.58 uur: start. Nog eenentwintig bochten. Aftellen.

Bocht zestien: benen voelen sterk maar spieren verdwijnen langzaam, wel zwaar.

Op naar bocht acht: geen gedachten meer, alleen maar rustig trappen. Rustig trappen…

En toen pas echt het besef. Waarom ik hier fiets, met een lijf dat nu ook zijn grenzen laat zien. Maar met een geloof, dat ik het kan.

Geloven in dat het kan, zo belangrijk. Voor mij, maar zeker voor diegenen die met de wanhoop van een onzekere toekomst zijn geconfronteerd. Door de oneerlijke ziekte.

Bocht vier: het dorp al in zicht, blokken van wintersportappartementen. Nu een prachtig gezicht.

Nu besef ik dat ik al een tijdje wakker ben. Ik kijk op mijn fietscomputer, zit nu dertien uur op de fiets. Om drie uur opgestaan, nu zeventien uur later. Bizar. Meer dan honderdvijftig kilometer op de teller.
 
bijna boven gehaald!
 

Bocht een: De laatste, we draaien op naar het oude centrum van Alpe d’Huez. De laatste klim. Eindelijk weet je dat het erop zit, zo trots en blij rijd ik richting de finish.

Nog steeds dezelfde mensen langs de kant, nog steeds zo enthousiast. Nieuwe energie.

Terwijl ik steeds dichterbij die streep kom hoor ik steeds meer muziek en mensen die juichen, zingen en klappen.

Het is me gelukt!! Zes keer de kloteberg, in strijd tegen een kloteziekte.

Mijn team en vriendin staan klaar met champagne.

Met tranen over mijn wangen kom ik over de finish….