"Koude" herinneringen uit een warm Australië

Joke de Vree - Nijtmans – Australië

In Januari 1940 zat de Waal dicht. Er was een looppad gemaakt bij café Voet. Wij liepen van de Boezemkade met ons hele gezin; ook het gezin van Oom Johan ging mee.

We gingen eerst nog even bij onze grootouders  (Nijtmans) aan om te vragen of zij ook meegingen.

Opoe zei; " Nee ik ga volgende zondag wel de Waal over."  (de volgende zondagmorgen stierf zij plotseling).

We waren naar de overkant gelopen en weer terug. Er waren veel mensen die dat ook deden.

Ik leerde schaatsen bij ons op de wetering toen ik 5 of 6 jaar was.

Januari 1954: pad over de Waal bij Dreumel

Oom Johan had kleine schaatsjes gemaakt. Ons vader deed mij de schaatsen aan in de huiskamer en droeg mij dan over de weg naar het ijs. Daar had hij al een oude keukenstoel staan. De stoel op het ijs voortduwende leerden we schaatsen.   

Vader probeerde altijd eerst of het ijs sterk genoeg was. Dat was op de wetering, voor ons huis, vaak al na twee nachten vriezen. Op de wiel konden we pas veel later. Ik herinner mij dat we in de winter 44/45 ook op de wiel konden toen de Canadezen bij ons waren.
 

In de winter van 1952/53 was er verlichting aangelegd op de wiel, veel mensen kwamen in de avond om te schaatsen. De familie Tinus van Rhijn hadden een kraampje opgezet en verkochten o.a. hete chocolademelk. Er werden ook grammofoonplaten gedraaid en wij dansten op onze schaatsen.

Ook hadden wij veel pret als er sneeuw lag en de wetering was bevroren. We gingen dan met de slee van de weg af zo met een vaartje het ijs op.
 

Mien van Deursen (Hotel Centraal) nam deze foto. Maar wanneer? En wie zijn de kinderen op deze foto? 2e van rechts willie van Deursen, helemaal rechts Joop van Deursen.
  Winter 1956: Thea (L) en Ellen Rademakers; op de achtergrond de molen zonder wieken, maar nog wel met stelling.  

Mail het ons!