Die kaarsjes zorgden bij ons een keer voor paniek nadat het jurkje van ons  Tonnie in brand vloog toen ze op een stoel de kaarsjes mocht aansteken.Gradje Driessen, die veel bij ons thuis kwam, greep Tonnie vast en rolde haar in een vloerkleed, waardoor de vlammen doofden.

Het mooiste vond ik de nachtmis of liever gezegd wat daarna kwam, namelijk “het kerstontbijt”. De nachtmis begon om 4 uur.

Op weg naar de kerk was het pikdonker, vooral op De Paulus. De paar straatlantaarns die we toen in Dreumel hadden waren niet aan. Je hoorde de stemmen van kinderen uit de buurt, die, ook een beetje angstig, dicht bij hun ouders bleven.

Later, als misdienaar, was het geen pretje om op je knietjes twee uur op koude altaartreden te moeten zitten. Dat ongemak werd ruimschoots goedgemaakt door de mystieke, feestelijke sfeer en de mooie versiering.     

Als dan het koor aan het eind van de nachtmis kerstliederen inzette en de hele kerk inviel, was het feest compleet. Dat koor van toen, ik hoor nog de stemmen van Jozef van Rooij en Thé van den Berg. 

Maar het mooiste kwam nog, het kerstontbijt, dat was prachtig. De tafel was tijdens de nachtmis feestelijk gedekt door een van mijn zussen, Thea of Tonnie, samen met Mien van den Boom, die onmisbaar was in ons gezin. Ze leeft nog heel gelukkig met haar man in Huissen. Op tafel heerlijke kadetjes, beleg, krentenbrood, balkenbrij, borstplaat, kaarsjes. Bij wijze van uitzondering kregen wij daar ook koffie bij.

Na al dat heerlijk eten gingen mijn ouders altijd weer naar bed en hadden wij als kinderen het zalige gevoel dat die dag nog een eeuw zou duren met je speelgoed van St. Nicolaas. Je kon je geluk helemaal niet op als er die dag sneeuw lag en oom Has met arrenslee met een echt paard er voor, je meenam voor een ritje door het dorp.

Na die eindeloze kerstdagen en de dagen erna al weer iets moois: oudejaarsavond. Die avond werd traditioneel door de volwassenen kaartend doorgebracht.

Met rikken ging  het nieuwe jaar in. Minutenlang werd er in de grootste stilte gekaart tot het moment dat, als iemand de verkeerde kaart gooide, een explosie van stemmen de indruk wekte dat men elkaar naar het leven stond.

Wij mochten opblijven en luisteren naar de mooiste liedjes en cabaret van het afgelopen jaar met onder andere. Wim Sonneveld (Willem Parel), Wim Kan, Negen heit de klok, Cor Steijn, Jan de Clair, Toon Hermans en anderen.

Later, toen er  t.v. kwam, kreeg je op t.v. een samenvatting van de mooiste nummers van het afgelopen jaar. Vuurwerk was er nauwelijks.  Met ons oor tegen de radio hadden we daar ook geen tijd voor.

Het enige wat er was om het nieuwe jaar met geknal  te verwelkomen was carbid (karbit). Een stuk carbid in een (melk of koffie)bus, een gat in de bodem, vocht erbij met als resultaat een knal en een wegvliegende deksel. Niet zonder gevaar.

Ouderen wensten elkaar ”Gelukkig Nieuwjaar” of “Veel heil en zegen”. Ook “Alles wat wenselijk is”, een mooie gedachte met een diepe betekenis.  “Al wat wenselijk is” is namelijk iets anders dan “al wat we willen (hebben)”

Ad. van Zon (72).